Pozwala na określenie ilości albuminy (rodzaju białka) wydalanej z moczem w ciągu doby. Amerykańskie Towarzystwo Diabetologiczne wskazuje oznaczenie wskaźnika ACR jako preferowane badanie pozwalające wykryć nawet najmniejsze ilości albuminy w moczu (stanu zwanego mikroalbuminurią)⁷.

Poziom białka i albuminy w moczu można oznaczyć wybiórczo na małej próbce lub na podstawie dobowej zbiórki moczu. Choć dobowa zbiórka moczu jest nieco uciążliwa, w pewnych sytuacjach okazuje się konieczna, ponieważ dostarcza najtrafniejszych informacji na temat czynności nerek.

W ramach badania lekarz powinien także zmierzyć pacjentowi ciśnienie oraz zlecić badanie krwi w celu oznaczenia stężenia glukozy i kreatyniny. Dalsze informacje na ten temat można znaleźć w kolejnym rozdziale.

Na podstawie danych dotyczących stężenia kreatyniny we krwi, a także wieku, masy ciała i płci, lekarz oblicza dla pacjenta wskaźnik eGFR. 

Jest on najczęściej wykorzystywany do oszacowania czynności nerek i określenia stadium choroby. Pozwala też monitorować postęp choroby i odpowiednio zaplanować leczenie. 

Warto pamiętać, że im wcześniej zostanie zdiagnozowana PChN, tym większe prawdopodobieństwo spowolnienia lub powstrzymania jej rozwoju.

Wartość wskaźnika eGFR maleje wraz z postępem choroby: niższa wartość wskaźnika eGFR oznacza, że uszkodzenie nerek jest poważniejsze, a ich czynność bardziej upośledzona.

Wskaźnik eGFR można również obliczyć na podstawie stężenia innego białka, zwanego cystatyną C.

Stężenie kreatyniny krążącej w krwiobiegu służy jako wskaźnik czynności nerek. Kreatynina to produkt uboczny przemiany materii w włóknach mięśniowych, który w normalnych warunkach jest filtrowany i usuwany z organizmu przez nerki. Kiedy pogarsza się stan nerek, poziom kreatyniny w surowicy wzrasta. 

Poziom kreatyniny w surowicy służy również do obliczania wskaźnika eGFR.

Azot mocznika we krwi to prawidłowy produkt uboczny powstający w wyniku przemiany materii oraz rozkładu białek pochodzących ze spożywanej przez nas żywności. Jest on usuwany z organizmu przez nerki.

W miarę pogarszania się kondycji tego organu poziom BUN wzrasta. Jego stężenie może się także wahać zależnie od ilości białka w diecie.

Albumina to rodzaj białka krążącego w krwiobiegu. Pochodzi z białka, które spożywamy. Cząsteczki albuminy są zwykle zbyt duże, aby przedostać się przez barierę filtracyjną nerek, ale w przypadku poważnych schorzeń tego narządu pacjent zaczyna tracić albuminę z krwi poprzez nerki. Niskie stężenie albuminy może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych, w tym do zaburzeń układu odporności. Ponieważ albumina przyciąga płyny i zatrzymuje je w naczyniach krwionośnych, jej niski poziom może prowadzić do przenikania płynów do tkanek. Może się to objawiać uogólnionym obrzękiem.

Na stężenie albumin we krwi ma również wpływ zawartość białka w diecie.

Hemoglobina to związek chemiczny występujący w czerwonych krwinkach, odpowiadający za transport tlenu z płuc do wszystkich komórek ciała. 

Poziom hemoglobiny pokazuje, czy u pacjenta występuje niedokrwistość, czyli spadek jej stężenia poniżej prawidłowych wartości. Niedokrwistość objawia się uczuciem zmęczenia, ospałością, kołataniem serca i niepokojem, a przy tym może zwiększać ryzyko zakażeń².

Obecność cholesterolu we krwi jest normalnym zjawiskiem. Wysoki poziom cholesterolu może zwiększać prawdopodobieństwo chorób serca i układu krążenia. Jeżeli poziom cholesterolu jest zbyt wysoki, lekarz może zalecić pacjentowi zmianę nawyków żywieniowych oraz zwiększenie aktywności fizycznej. W niektórych przypadkach stosuje się także leki obniżające poziom cholesterolu.

U osób z nowo zdiagnozowaną PChN (w tym u osób korzystających z przewlekłej terapii nerkozastępczej lub po przeszczepieniu nerki) zaleca się przeprowadzenie oceny obejmującej szereg różnych badań umożliwiających określenie „profilu lipidowego”. Wykonuje się m.in. pomiar stężenia cholesterolu i innych tłuszczów we krwi (cholesterol całkowity, cholesterol LDL i HDL, triglicerydy)⁶.