Uszkodzenie struktur nerek odpowiedzialnych za filtrację może doprowadzić do przedostawania się białka do moczu. Oznaczanie ilości białka w moczu może być dobrym badaniem przesiewowym pozwalającym ocenić kondycję nerek oraz występowanie u pacjentów z cukrzycą CChN.

Umiarkowany wzrost poziomu albuminy (która jest jednym z najczęściej występujących białek we krwi) w moczu określa się mianem „mikroalbuminurii”. Jest on kojarzony z łagodnym uszkodzeniem nerek oraz podwyższonym ryzykiem cięższych uszkodzeń. „Makroalbuminuria”, czyli większy wzrost stężenia albuminy w moczu, ma związek z poważniejszym uszkodzeniem nerek, postępującą utratą ich funkcji oraz dużym ryzykiem niewydolności tego narządu.

Jest to ocena stosunku albuminy do kreatyniny w wybiórczej próbce moczu. 

Może wykazać obecność mikroalbuminurii (ACR na poziomie 30–300 mg/g) lub makroalbuminurii (ACR >300 mg/g).

Na podstawie danych dotyczących stężenia kreatyniny we krwi, a także wieku, masy ciała oraz płci, lekarz oblicza dla pacjenta wskaźnik eGFR. 

Jest to najlepsze dostępne badanie wykorzystywane do oszacowania czynności nerek i określenia stadium choroby. Pozwala także monitorować progresję choroby i odpowiednio zaplanować leczenie. 

Warto pamiętać, że im wcześniej zostanie zdiagnozowana PChN, tym większe prawdopodobieństwo spowolnienia lub powstrzymania jej rozwoju.

Wartość wskaźnika eGFR maleje wraz z postępem choroby: niższa wartość wskaźnika eGFR oznacza, że uszkodzenie nerek jest poważniejsze, a ich czynność bardziej upośledzona.

Poziom kreatyniny krążącej w krwiobiegu służy jako wskaźnik czynności nerek. Kreatynina to produkt uboczny przemiany materii w włóknach mięśniowych, który w normalnych warunkach jest filtrowany i usuwany z organizmu przez nerki. Kiedy pogarsza się stan nerek, stężenie kreatyniny w surowicy wzrasta. 

Poziom kreatyniny w surowicy służy również do obliczania wskaźnika eGFR.